ارژنگ داوودی معلم زندانی که سالها در تبعید وشکنجه ومحرومیت ارتباطی است کجاست؟چرا رژیم ضدبشری محل زندانش را نمی گوید

 

ارژنگ داوودی معلم زندانی که سالها در تبعید وشکنجه ومحرومیت ارتباطی است کجاست؟چرا رژیم ضدبشری محل زندانش را نمی گوید

بی خبری  ادامه دار از وضعیت   زندانی سیاسی ارژنگ داوودی - آخرین خبری که از ارژنگ داوودی در دست است مربوط به خرداد ماه امسال است. گفته شده است که وی از زندان زابل به زندان گوهردشت منتقل شده است. در آن خبر آمده بود که ارژنگ در یک سلول و بی خبر از همه جا نگهداری می شود. گفته شده بود که زندانی سیاسی ارژنگ داوودی در زندان گوهر دشت کرج در یک سلول انفرادی و به دور از سایر زندانیان نگهداری می شود.

۴سال بی خبری و نگهداری در شرایط خاص

بیش از ۴ سال است که این زندانی سیاسی دور از بقیه زندانیان و در شرایط امنیتی خاص نگهداری می شود. سئوال  این است چرا؟  چرا یک معلم زندانی با سنی نزدیک به ۷۰ سال چه خطری برای زندان و زندانبان ایجاد می‌کند که او را در شرایط ایزوله و دور از دیگران نگهداری می‌کنند؟ آیا ارژنگ داوودی در سلامت است؟ شکنجه‌گران زندان زابل و زاهدان و زندان گوهردشت چه بر سر این زندانی آگاه و مبارز ایرانی آوردند؟ چرا هیچ کلامی از ارژنگ داوودی شنیده نمی شود؟ چرا به او ملاقات نمی دهند؟ چرا هیچ زندانی از وضعیت او خبر ندارد؟ چرا هیچ فیلم «عدل علی» از ارژنگ داوودی منتشر نمی شود؟ همه اینها سؤالات بحقی است برای هرکسی که تحولات زندان ها و سرکوب در ایران را دنبال می‌کند.

گفته شده است که؛‌ «زندانی سیاسی ارژنگ داوودی از تاریخ ۶ خرداد ۱۴۰۰ در یک سوئیت انفرادی در بند امن زندان رجایی شهر نگهداری می شود».  سوال این است که چرا؟

چرا ارژنگ داوودی در انفرادی و قرنطینه نگهداری می شود؟

این منبع که نخواست نامش فاش شود گفت: «عوامل زندان رجایی شهر آنقدر از این زندانی سیاسی قدیمی می ترسند که تا چند روز قبل حتی اسم او در کامپیوتر زندان رجایی شهر ثبت نشده بود».

بازهم گفته شده است که مسئولان زندان از تماس زندانی سیاسی ارژنگ داوودی با سایر زندانیان سیاسی بشدت وحشت دارند. نگران این هستند که این زندانی سیاسی قدیمی و آزادیخواه بر روی سایر زندانیان تاثیر گذاشته و آنها را به مقاومت و ایستادگی در برابر زندانبانان تشویق کند.

ارژنگ داودی اکنون بیش از ۱۸ سال است که در زندان به سر می برد. ۱۸ سال زندان ارژنگ درحالی طی شده است که وی از کمترین حقوق پایه ای یک زندانی برخوردار نبوده است. او هرگز مرخصی نداشته است. در بسیاری از این سالها از ملاقات و تلفن محروم مانده است. الان نزدیک به ۳ سال است که در حبس انفرادی و در شرایط خاص امینتی محبوس است. همه اینها حکایت از آن دارد که ممکن است وضعیت خطیری برای این زندانی بوجود آمده باشد.

این مسئولیت نهادهای بین المللی حقوق بشری و سازمان ملل متحد است که به حاکمان ایران فشار بیاورند که در باره این زندانی سیاسی شفاف سازی کنند. حقوق او را رعایت کنند. و ملاقات و تلفن که حداقل حقوق یک زندانی است به او داده شود.